آهسته آمدي

نگاهم را مهتابي كردي!

اكنون

شقايق ها

در شوره زار سينه ام

    مي رويند

و فاصله ها را

      پيوند مي زنند.

زمین با همه ی کوچکیش

چه عطشی دارد

                   بر بلعیدن ،

باستانی مانده ایم

در حدقه های جمجه ی خویش

و مبتلا

به زیستن در خواب

تاریخ

در حنجره ی گمشده ام

                             چرخانست

دلتنگ حالتي تَر مي شوم

كه نخوانده هرگز كسي

آوايِ ريزشِ كوير را

از ارتفاع خم شده در خويش

و چنان به پهلويم

لبخند مي زنم،

تا بشكنم ترديد را

در حقيقت گمنامي خويش .

16

كجا خواندمت : ناخوانده !

كجا ديدمت : ناديده !

گفته بودم كه يك روز مي آيي

و من تمام خطوط را پاك ميكنم

تا

   عبور كني .

آمدي و جاي گرفتي

در برجسته ترين

خطوط پيشانيم .

تو در من بودي

و من

در خود

زاده شدم .

سمبل پریشان حالی است
چشمه
در سرزمینی مهجور .
آب نماد ادراک است در وادی دل .
چشمان تشنه
دستان ملتمس
بیداد می کند شوق
در اندیشه های دور .
بیدار است شهروجود
دیدگان را نور میزند
تماشایی ست
قطرات باران
در انحنای بی پایان سراب
در پناه دستان

چرا نباید جشن گرفت 
دوستی را ؟
مهر را 
آغاز دل سپردن را
دستی را که پیش می آید 
به رسم سلام 
باید فشرد
اینچنین بود آیین مهرورزی

*****
دل سختگیرم
تسلیم گشت
به زانو درآمد انگار
شکست خورد
شکست
و دل شکست خورده من شک دارد
به داستان آزادی
گردن نهاد
گلادیاتور داستان 
به فرمان امپراتور

تمامی ِ سلولها

نفسم را می نوازد

                     آرام

                     آرام

در عقربه های ساعتی که

                      افتاده از صدا

ابر بهار خاطرت بر سر شاخسار دل
جلوه ای از خیال تو میکشدم کنار دل
دست نیاز و اشک ما حلقه به درگه تو زد
بین چه شکسته در غمت قامت استوار دل
تا به سحر تیره شبان یاد توام در گذران
منظر دلکش تو و دیده بیقرار دل
راه ورود خاطرش بسته به روی یاد ما
از نظرش فتاده ام برسر کارزار دل
کشتی صبر و طاقتم رفت به گرداب غمت
سیل سرشک دیدگان برده زمن قرار دل
بدرقه ره تو شد قطره به قطره اشک ما
موج غمت فتاده بر ساحل انتظار دل
@ حمید رضائی

متاسفم
حکم صادر گشت
راه بازگشتی نیست
باید ساخت 
در حوالی سرزمین پندارم .
انگار
داوری یادش رفت
قاضی اقبالم .
خودسرانه می تازد
دیوانه زنجیری
دل من یاغی گشت 
استر نافرمان !!
به گمانم چندی ست
حسگرش فعال است
شایدم می بیند
پیش لرزه های گسل افکارم.