شعر " بم ،غرور خفته در آوارها " از شاعر "جواد رحیمی"

حلقه زد، جاری ، سرازیر از دوچشم
اشک ، یار و همدمم از بغض و خشم
لاله ها، گل های ناز کشورم
در شبی رفتند خونین از برم
پای ذهنم مانده در بهتی سیاه
از غروب غنچه ها قبل از پگاه
من چه گویم تا نمایم شمَه ای
تا برآرم از دل و جان ذمَه ای
« بم» تو ای افسانه ی عصر جفا
ای غرور خفته در آوارها
دست تقدیرت چنین بی تاب کرد ؟
قلب و جان غنچه هایت آب کرد؟
علم و تدبیری کجا تا گل کند
غوره ی اشک یتیمان مل کند
کاسه ی قلب تو را بندی زند
بهر شادی تو لبخندی زند
دیده ی گل ها پر از اشک است آب
از غم و درد تو شد دل ها کباب
هر کسی دست وفا دارد به پیش
تا بگیرد گوشه ای از قلب ریش
صبح جمعه پنجم دی ماه بود
سال هشتاد دو «بم» از ما ربود
دست خون آلود غول زلزله
در دل مردم فکنده ولوله
از چهل قدری فزون باشد هزار
طعمه ی این زلزله این غول هار
هر که مانده در غم دلداده ای
گشته قلبش خون چنان آلاله ای
یارب این تقدیر باشد یا بلا ؟
از تو یا از جهل بی فرجام ما
سرزمین من تمامش یک« بم »است
بهر حفظش پشت تدبیرم خم است
ای بزرگان وطن ، یاری کنید
فکر بکری بهر گل کاری کنید
خار در چشم وطن ، تیری به تن
«راحم» ، آرامش ، گرفته از سخن